AMSTERDAM - Een uitgestrekte, witte ijsvlakte met in het midden een jongeman die eenzaam voortschrijdt terwijl achter hem een gigantische ijsbreker nadert. Wie de korte film Nummer acht van Guido van der Werve heeft gezien, zal het indringende beeld niet snel vergeten. In bijna twintig jaar heeft de kunstenaar een indrukwekkend oeuvre opgebouwd. Met trots presenteert Eye de eerste overzichtstentoonstelling van Van der Werve, waarin naast een ruime selectie uit zijn oeuvre ook nieuw werk wordt getoond. Er verschijnt een uitgebreide publicatie en in samenwerking met de kunstenaar wordt ook een verdiepend programma in de filmzalen samengesteld.

In het universum van Van der Werve zijn romantiek, de natuur en het sublieme nooit ver weg. Zijn films gaan over de nutteloosheid van het bestaan, maar tonen tegelijkertijd de eindeloze schoonheid ervan. Bijna altijd is de kunstenaar zelf de protagonist: op hardloopschoenen, in thermo-ondergoed of achter de piano, altijd in het zwart. Vaak legt Van der Werve in zijn films extreme inspanningen vast, waarin hij het gevecht aangaat met zichzelf: zo rent hij twaalf uur onafgebroken rondjes om zijn huis; staat hij 24 uur op de Noordpool terwijl de aarde onder hem draait; of legt hij een triatlon af van ruim 1700 kilometer – tussen de kerk in Warschau waar Chopins hart is begraven en zijn officiële graf in Parijs. In de films komen autobiografische elementen samen met thema's als klassieke muziek, extreme duursport, schaken en de natuur. Van der Werve, die een achtergrond heeft als klassiek geschoold pianist, componeert de muziek voor veel van zijn films zelf. Zijn werk, met beelden van een nietig lijkende mens te midden van overweldigende natuur, wordt vaak geassocieerd met de Romantiek. Maar naast extremen en melancholie is er in de films ook plaats voor droge humor. Momenteel is Van der Werve bezig met een nieuwe film, Nummer achttien. Deze kwam tot stand nadat hij een zeer ernstig verkeersongeluk kreeg. De film is sterk autobiografisch en gaat onder meer over het zware revalidatieproces. In de tentoonstelling zal ook nieuw werk te zien zijn dat uit Nummer achttien voortkomt. Op de opening in februari zal Guido van der Werve een performance uitvoeren. Guido van der Werve, Nummer acht, everything is going to be alright, 2007; courtesy of the artist and GRIMM Amsterdam | New York

Over de kunstenaar
Guido van der Werve (Papendrecht, 1977) is internationaal bekend om zijn films waarin hij performances vastlegt. Hij studeerde aan de Gerrit Rietveld Academie en was resident bij o.a. de Rijksakademie van beeldende kunsten in Amsterdam. Zijn werk is te vinden in de collecties van onder meer Museum of Modern Art, New York; Hirschhorn Museum, Washington, D.C.; Stedelijk Museum Amsterdam; Goetz Collection, München en Museum Boijmans van Beuningen, Rotterdam. Zijn werk is tentoongesteld bij o.a. Kunsthalle Basel, MoMA/PS1, Manifesta en op de biënnales van Venetië, Moskou en Istanbul en werd bekroond met onder meer de Volkskrant Beeldende Kunst Prijs, de Prix International d'Art Contemporain van Foundation Prince Pierre de Monaco, de Charlotte Köhler Prijs, de Cobra Kunstprijs en een Gouden Kalf voor de beste korte film. Van der Werve woont en werkt in Berlijn, Amsterdam en in Hassi, Finland. Publicatie Bij de tentoonstelling verschijnt een uitgebreide publicatie waarin alle werken van Guido van der Werve worden beschreven en in beeld gebracht. Diverse auteurs benaderen het werk vanuit verschillende perspectieven. Het werk wordt in een internationale kunsthistorische context geplaatst door Barbara London, voormalig curator MoMA en oprichtster aldaar van de collectie videokunst. Zij kocht Van der Werves werk aan voor het MoMA. Naast een interview en een literaire bijdrage bevat het boek daarnaast nog essays over schaken en over de rol van muziek. Uitgegeven door: Eye Filmmuseum i.s.m. nai010 uitgevers, Rotterdam. Prijs: € 39.95 (hardcover)

Films, talks & events
Bij de tentoonstelling is, in overleg met de kunstenaar, een bijzonder filmprogramma samengesteld. Hierin wordt zijn single channelwerk gecombineerd met lezingen, gesprekken, een muzikaal optreden en door de kunstenaar geselecteerde films. Aan bod komen een combinatie van belangrijke inspiratiebronnen als de performancefilms van Bas Jan Ader, maar ook een voorstelling rondom beroemde schaakscenes. Er komt een special rondom de beelden die worden opgeroepen door muziek. Ook maken we een uitstap naar Romantische landschappen en de grenzen van het lichaam in de sport. Als gasten nodigen we een kunsthistorica uit, een schaker, een schrijver en een componist, die we vragen te reflecteren op het werk, en om vanuit hun eigen perspectief te spreken over de relatie tussen gevoel en structuur, tussen intuïtie en compositie. Keuzefilms van Guido van der Werve: De Spiegel (Andrej Tarkovski, 1974). Van der Werve kiest deze film vanwege de verknoping van autobiografie en fictie – een combinatie die hij zelf ook ontwikkelt voor zijn nieuwste werk in wording. Big River Man (John Maringouin, 2009) over het uithoudingsvermogen van de idealist en de grenzen van het lichaam. The Luzhin Defence (Marleen Gorris, 2000) over het schakende brein.