AMSTERDAM - De grote zaal van Nationale Opera & Ballet zat zondagmiddag helemaal vol. De foyer was al vroeg gevuld met spanning, trots en voorpret en wie na afloop naar buiten liep, werd direct verwelkomd door DJ Giorgi die de afterparty op gang bracht. Maar de echte magie vond binnen plaats, op het podium, tijdens de ontroerende en ritmische eindvoorstelling van Heel Amsterdam Danst.

Voorafgaand aan de dansvoorstelling werd een korte film vertoond, waarin de acht danslocaties uit de Amsterdamse stadsdelen in beeld kwamen. De beelden werden begeleid door een gedicht van de stadsdichter, ingetogen voorgedragen terwijl de lichten zachtjes dimden. In het halfdonker begon de choreografie In C, op de repetitieve en hypnotiserende compositie van Terry Riley.

Langzaam bouwde het ritme zich op. Dansers kwamen en gingen, wisselden elkaar af, bewogen samen en los van elkaar. Onder hen de studenten van dansvereniging AmsterDance uit Oost. In hun knaloranje outfits gaven ze kleur en karakter aan het stuk. Eerst verschenen ze verspreid in het geheel, maar hun echte moment kwam tegen het einde: met z'n dertienen betraden ze het podium voor hun hoofdact, vol overtuiging en plezier. Een optreden dat zichtbaar indruk maakte.

Een explosie van kleur en beweging

Het was een fantastisch kleurenspektakel: elke groep droeg een eigen kleur en danste afwisselend met andere stadsdelen of als eigen formatie. Oud en jong, professioneel en amateur, stijldansers, urban, hedendaags – Heel Amsterdam Danst liet zien wat Amsterdam in zich heeft. Een uur en een kwartier lang vloeide het ritme van de stad over het podium. Soms chaotisch, dan weer verrassend synchroon. Altijd muzikaal, altijd in beweging.

'Het was magisch en ik ben sprakeloos', zei burgemeester Femke Halsema na afloop. Ze kwam zichtbaar onder de indruk het podium op. 'Toen ik hoorde dat 130 dansers In C gingen dansen, dacht ik: dit is insane. Maar het was fantastisch. De dans gaf perfect het ritme van de stad weer: chaotisch, maar ook ritmisch. Heel Amsterdam Danst is een van de mooiste cadeaus aan onze jarige stad.'

En zo sloot het project af met een laatste boodschap op het grote scherm:
Heel Amsterdam Danst, en niemand danst alleen.

Gedicht van stadsdichter Ellen Deckwitz: Heel Amsterdam Danst

Hier komen verschillende leeftijden en afkomsten samen,
allerlei mensen die weten dat dansen begint met een stap
te zetten waarbij er ruimte blijft voor de ander

Opeens wordt over straat gaan een kans op ontmoeting,
gaat het niet meer om passeren maar om meebewegen.
Onder ons leeft het asfalt op. Trillen de glasvezelkabels

tot ze spinnen als katten, verandert het geraas van tram
en metro in een extra maat. Wordt ieder plein
een dansvloer, iedere halte een podium.

We oefenden in elkaar ontmoeten, hielden in allerlei talen
de maat bij, leerden onze stappen tellen zoals de steken
op een breinaald. Om patronen te maken

en al bewegend een groter weefsel te worden, vervaardigd
uit lichamen met elk zijn eigen vertelling en geschiedenis.
Van groeispurt tot eerste liefde, van blessures en genezen,

wie je ook bent, van voetganger tot voorbijganger,
dans met ons mee.

Waarom zou je stilstaan als je ook kan springen?
Waarom zou je lopen als je ook kan zweven?

Heel Amsterdam danst, en niemand danst alleen.